Deniz doğup, üç ay geçtikten ve ben rüyadan uyanıp "aaa okul başlayacak ya, gitmek istemiyoruuuuum" lara başladığım gün itibariyle-her ne kadar en güvendiğim insanların eline bıraksam da oğlumu- aklım heeep evde kaldı.
Evet ben bir öğrenciyim, bir eşim, ama en çok anneyim... Hem de en çok ama en çok anne olmak istediğim zamanlardayım. Ne saçma oldu değil mi, insanın hiç en çok anne olmak istediği an olur mu ki?? Olur bence, olmalı da... Anneliği tatmış her kadının böyle bir dönemi olmalı. Bu yüzden her evden ayrılışımda içim burkulup hiçbir derse konsantre olamıyorum; bu yüzden bedenen bulunduğum okulda ruhen hep Denizle oluyorum. Hiç sorgulamıyorum, hiç rahatsızlık duymuyorum öyle doğal geliyor ki bu hal bana; çünkü biliyorum ki benim ilacım Denizimle olmak. Okuldan çıkınca eve nasıl koşuyorum bir bilseniz, hele ki Deniz'im ağlamışsa, durmamış ya da mızırdanmaya başlamışsa sanarsınız ki kanatlarım varmış ta uçacakmış gibi gidiyorum eve.
Hele bu aralar Denizle aramızda bambaşka bir bağ oluştu, beni ne zaman görse çıldırıyor. Kucağımdayken bile eğer ki ben başka bir yere bakmışsam eğilip göz göze gelmeye çalışıyor, olmadı elleriyle yüzümü kendine çeviriyor. Çoook tatlı çoook... Halbuki bilmiyor ki benim baktığım her yer Deniz, gözüm başka yerde bedenim başka yerde olsa bile ben oyum, aklım hep onunla meşgul; ben aslında Denizim ama onun haberi yok!
